ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳೇ ಸುಂದರ. ವಯಸ್ಸಾಗಿ ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ನೆರಿಗೆ ಮೂಡಿದರೂ, ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ತುಟಿಯಂಚಲ್ಲಿ ಮುಗುಳ್ನಗೆ ಮೂಡದಿರದು. ಅಂತಹ ಶಕ್ತಿ ಆ ನೆನಪುಗಳಿಗಿದೆ. ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿದು ಆಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಮುದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅಮ್ಮ, ಗದರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅಪ್ಪ, ಇದರ ಜೊತೆ ನಾವು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಚೇಷ್ಟೆಗಳು ಇವೆಲ್ಲ ಒಂದು ಅದ್ಭುತ ಕ್ಷಣಗಳೆಂದರೆ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿ ಅಲ್ಲ. ಬಾಲ್ಯವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಂತ ಅವಕಾಶ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ದೊರೆತರೆ ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ಚೆಂದ.
ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ , ರಾತ್ರಿ ಆಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಆಕಾಶ ನೋಡುವುದೆಂದರೆ ಅದೇನೋ ಖುಷಿ. ಕತ್ತಲಿಂದ ಕೂಡಿದ ಆಗಸದಲ್ಲಿನ ಚಂದ್ರ, ನಕ್ಷತ್ರಗಳು ಇವೆಲ್ಲಾ ಕಲ್ಪನೆಗಳಿಗೆ ಎಟುಕದ ವಿಷಯಗಳಂತೆ ಕಂಡಿದ್ದವು. ಪಳ ಪಳನೇ ಹೊಳೆಯುವ ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಿ, ಯಾರೋ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ದೀಪ ಹಚ್ಚಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೇ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ.. ನಕ್ಷತ್ರಗಳೆಂದರೆ ಏನು ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದೇ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾಗ.
ಶಾಲೆ ಅಂದಾಗ ನೆನಪಾಯ್ತು.. ಅಂಗನವಾಡಿಗೆ ಹೋಗೋದಿಲ್ಲ ಅಂತ ಹಠ ಮಾಡಿ ಅಮ್ಮನ ಕೈಯಿಂದ ಪೆಟ್ಟು ತಿಂದದ್ದು. ಆವಾಗ ಅಮ್ಮ ಶತ್ರುವಿನಂತೆ ಕಂಡಿದ್ದಳು. ಪ್ರತಿದಿನ ಶಾಲೆಗೆ ಹೊರಡಿಸಲು ಅಮ್ಮ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸಾಹಸ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ. ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಮಾತ್ರ ಹಠ, ಅಪ್ಪ ಎದುರಿಗಿದ್ದರೆ ಗಪ್ಚುಪ್. ದಿನಾ ಸಂಜೆ ಜೊತೆ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿಕೊಡ್ತಿದ್ದ ದೇವರ ಶ್ಲೋಕಗಳು, ಮಗ್ಗಿ ಇವೆಲ್ಲ ಈಗ ಬರಿಯ ನೆನಪುಗಳು. ಆದರೆ ಆ ನೆನಪುಗಳು ಮಾತ್ರ ಸದಾ ಜೀವಂತವಾಗಿರುವಂತದ್ದು.
ಶಾಲೆ ಅಂದಾಗ ನೆನಪಾಯ್ತು.. ಅಂಗನವಾಡಿಗೆ ಹೋಗೋದಿಲ್ಲ ಅಂತ ಹಠ ಮಾಡಿ ಅಮ್ಮನ ಕೈಯಿಂದ ಪೆಟ್ಟು ತಿಂದದ್ದು. ಆವಾಗ ಅಮ್ಮ ಶತ್ರುವಿನಂತೆ ಕಂಡಿದ್ದಳು. ಪ್ರತಿದಿನ ಶಾಲೆಗೆ ಹೊರಡಿಸಲು ಅಮ್ಮ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸಾಹಸ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ. ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಮಾತ್ರ ಹಠ, ಅಪ್ಪ ಎದುರಿಗಿದ್ದರೆ ಗಪ್ಚುಪ್. ದಿನಾ ಸಂಜೆ ಜೊತೆ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿಕೊಡ್ತಿದ್ದ ದೇವರ ಶ್ಲೋಕಗಳು, ಮಗ್ಗಿ ಇವೆಲ್ಲ ಈಗ ಬರಿಯ ನೆನಪುಗಳು. ಆದರೆ ಆ ನೆನಪುಗಳು ಮಾತ್ರ ಸದಾ ಜೀವಂತವಾಗಿರುವಂತದ್ದು.
No comments:
Post a Comment