ನಿರುದ್ಯೋಗಿಯ ದಿನಚರಿ

ಉದ್ಯೋಗ ಒಂದಿಲ್ಲ ಅಂತ ಬಿಟ್ರೆ ಬೇರೆ  ಚಿಂತೆ ಮಾಡೋ  ಆಸಾಮಿನೇ ನಾನಲ್ಲ. ಮಾಡ್ತಿದ್ದ ಕೆಲಸ ಒಂದೇ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಬೇಜಾರು ಹಿಡಿಸಿತ್ತು. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಕಛೇರಿಗೆ ಹೋದ್ರೆ ಸಂಜೆ ತನಕ ಒಂದೇ ಕೆಲಸ. ಇದೇ  ರೀತಿ ವರ್ಷವಿಡೀ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ತಲೆ ಕೆಡೋದೊಂದು ಬಾಕಿಯಿತ್ತು. ಬೇರೇನಾದ್ರೂ ಮಾಡೋಣ ಅಂತ  ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟು ಒಂದು ಕೋರ್ಸ್ಗೆ ಸೇರ್ಕೊಂಡೆ. ಆ ಸಂಸ್ಥೆ ಹೇಳಿದ ಪ್ರಕಾರ ಒಂದೂವರೆ ತಿಂಗಳಲ್ಲೇ ಆ ಕೋರ್ಸ್ ಮುಗಿಯಬೇಕಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ ಮೂರು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಗೋ ಮುಗೀತು. ಉದ್ಯೋಗಾವಕಾಶಗಳಿಗೇನು ಬರವಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೂ ಒಂದು ಅವಕಾಶದ ಕರೆಯೂ ಬರ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಸದ್ಯಕ್ಕೆ  ನಿರುದ್ಯೋಗಿ ಎಂಬ ಬಿರುದು ನನ್ನದು.

ಪದವಿ  ಶಿಕ್ಷಣ ಮುಗಿದ ಅನಂತರ ಒಂದೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಉದ್ಯೋಗ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಸಂಬಳ  ಕಡಿಮೆ  ಇದ್ದರೂ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿತೆನ್ನುವ ಖುಷಿ ಜೋರಾಗೆ ಇತ್ತು. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಓದು ಮುಗಿದ ನಂತ್ರ  ಎಲ್ಲಾ ವಿಚಾರಿಸುವವರೇ. ಕೆಲ್ಸ ಸಿಕ್ತಾ? ಯಾವ ಕಂಪನಿ? ಸಂಬಳ ಎಷ್ಟು? ಹೀಗೆ ಪರಿಚಯಸ್ಥರು ಕೇಳೋ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಕೊನೆಮೊದಲಿರೋದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಒಂದು ಕೆಲಸ ಅಂತ ಇದ್ರೆ ಯಾರ ರಗಳೇನೂ ಇರೋದಿಲ್ಲ. ನಾವಾಯ್ತು, ನಮ್ಮ ಕೆಲಸ ಆಯ್ತು ಅಂತ ಹಾಯಾಗಿರ್ಬೋದು. ಈಗ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ, ಯಾಕಾದ್ರೂ ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟೆ ಅಂತ. ಕಷ್ಟವಾದ್ರೂ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಇರ್ಬೋದಿತ್ತು. ಯಾಕಂದ್ರೆ 'so called job' ಮರುಭೂಮಿಯ ಮರೀಚಿಕೆಯಂತಾಗಿದೆ. 

ನನಗೂ  ಅನ್ನಿಸೋದಿದೆ. ಜುಜುಬಿ  ಸಂಬಳ ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಯಾರನ್ನೋ  ಬೆಳೆಸುವ  ಅಗತ್ಯವೇನಿದೆ. ಯಾಕಂದ್ರೆ ತಾವು ಗಳಿಸುವ ಲಾಭಾಂಶವನ್ನು ಮರೆಮಾಚಿ, ಕಿಂಚಿತ್ತೂ  ಸೌಲಭ್ಯ ಒದಗಿಸದೆ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಸತಾಯಿಸುವ ಅದೆಷ್ಟೋ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿವೆ. ಉದ್ಯೋಗಿಗಳ ಅಸಹಾಯಕತೆಯೇ ಅವುಗಳ  ಅಸ್ತ್ರ. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಪರ್ಯಾಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲದೆ, ಇರೋ ಉದ್ಯೋಗ ಬಿಟ್ರೆ ಆಮೇಲೆ ಕೆಲಸ ಗಳಿಸೋಕೆ  ಹರ ಸಾಹಸಪಡ್ಬೇಕು. ನಮ್ಮ ದೇಶ  ವಿಶ್ವದ ಇತರ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿರೋದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಯುವ ಜನತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರೋದ್ರಿಂದ, ಅಂತಹ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳ ಕೊರತೆಯೇನೂ ಬರದು.







ದಿನಚರಿ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತೆ........